Utwór jest swojego rodzaju inwokacją, monologiem bohatera lirycznego, który w myślach rozmawia ze swoją ukochaną, którą właśnie zabił. Mężczyzna, wbiwszy nóż do chleba w ciało swojej kobiety, siedzi i czuwa teraz nad jej zwłokami, spokojnie czekając na przyjazd milicji. Patrzy na nią. Docenia twarzowość sukienki, w którą była ubrana w momencie śmierci. Widać, iż kobieta wciąż, nawet po śmierci, podoba mu się. Wizualizuje sobie, jak będzie leżała w trumnie w blasku świec gromnicznych i w myślach zwraca się do niej, że przecież zawsze lubiła światło świec. Tak jakby te dwie świece gromniczne, które będą jej towarzyszyły w drodze na tamten świat, to jego przysługa dla niej – umieszczenie w scenerii, która by się jej podobała. Że daje jej coś, co zawsze lubiła.

Jest też w tym fragmencie ukryta myśl, którą nietrudno rozszyfrować – że ofiara dostała to, czego chciała, że sama do tego doprowadziła, iż jej mężczyzna pozbawił ją życia. Bo to przecież kobiety prowokują mężczyzn do różnych zachowań. Gdyby kobiety zachowywały się w porządku, nie zdradzały mężczyzn, kochały ich tak, jak na to zasługują, to mężczyźni traktowaliby je dobrze i ich nie krzywdzili.

Pozbawienie życia ukochanej kobiety nożem przeznaczonym do krojenia chleba z jednej strony ma podkreślać banalność i nagłość czynu. Mężczyzna chwycił to, co miał pod ręką, nóż kuchenny, który znajdował się najbliżej, używany w życiu codziennym, a samo zdarzenie musiało mieć miejsce w kuchni. Z drugiej jednak strony połączeniem chleba i śmierci autor odsyła nas do głębokiej religijnej i tradycyjnej symboliki chleba. Chleb jest przecież podstawowym pożywieniem człowieka i nie ma drugiego pokarmu o takich właściwościach sakralnych w religii chrześcijańskiej czy wierzeniach słowiańskich. Przyjmujemy Bogapod postacią chleba. Chleb jest symbolem życia i darem od Boga, który pozwala nam żyć. Kobieta jest też dawczynią życia. I tym, czym kroimymchleb, zostajemy również pozbawione życia.

Bohater liryczny nie rozpacza, nie ucieka, nie zaciera śladów, nie próbuje też swojej ukochanej ratować. Wyładował emocje w momencie czynu i teraz spokojnie czeka na przyjście stróżów prawa. Nie ucieka od odpowiedzialności za swój czyn ani się go nie wstydzi. Ma poczucie, że zrobił to, co do niego – jako do mężczyzny – należało. Jest w nim teraz spokój i głębokie przekonanie, że postąpił słusznie. (…)

Pomimo że tekst piosenki napisanej ponad pół wieku temu przez Bogdana Loebla jest tylko poetycką fantazją na temat stanu ducha mężczyzny, który właśnie odebrał życie ukochanej kobiecie, to jednak zaskakująco wiernie odzwierciedla pewne statystyczne i kryminologiczne prawidłowości na temat zabójstw kobiet. Kobiety często giną z rąk swoich partnerów i nierzadko z zazdrości, natomiast mężczyźni – w analogicznych warunkach – sporadycznie.

Płeć sprawcy i płeć ofiary zabójstwa oraz relacje, jakie ich łączyły, to jedna z podstawowych zmiennych pozwalająca zrozumieć fenomen zabójstwa. A jest tak dlatego, jak zauważył Marvin E. Wolfgang w swoim klasycznym dziele Patterns in Criminal Homicide opublikowanym w 1958 r., że zabójstwo jest bodaj najbardziej spersonalizowanym przestępstwem w naszym społeczeństwie. Jako że motywy nie są zawieszone w próżni, to właśnie relacja sprawca-ofiara ma fundamentalne znaczenie w tym konkretnym typie przestępstwa.